Een reconstructie van de zandplaten door de eeuwen heen is alleen mogelijk door bestudering van oude zeekaarten. Tegelijkertijd is een nauwkeurige reconstructie zeer lastig vanwege het veranderelijk karakter van de zandgronden in het zeegebied bij Texel. De kaart van Jan van Scorel uit 1552 is mogelijk de oudste kaart van het zeegebied. Ook Waghenaer kwam later met zijn Spieghel met kaarten. Zijn kaarten laten zien dat in de 16e eeuw het Marsdiep al een belangrijke doorvaart was. Ondanks de toen al aanwezige zandbanken had Waghenaer blijkbaar nog geen reden om hier ernstig tegen te waarschuwen. In zijn Spieghel wijst hij slechts op de aanwezige kapen:
Ende soo ghy in Zee wilt wesen, soo seyltet opt nieuwe diep aen, ende schouwt het Gheestsant, seylende op tweetouwenlengte, aen de voetstrandt van Huysduynen lancx tot de drooghe haecken, ende houdt die Capen die op Huysduynen staen een spaecklengte van den anderen, ende seylt alsoo t’Spaignaerts gadt wt endein: want het is ouerde Keysersplaet heel diep, te weten twee vadem met halfvloet, alsoo dat men de Capen by naest aen den anderen setten mach.
Onderstaand een aantal slides met zeekaarten door de tijd. Hieruit is af te leiden hoe de zandplaten zich hebben verplaatst in de loop van de tijd.
1552, vermoedelijk door Jan van Scorel. Deze zeer kwetsbare kaart is een topstuk. De detail uitsnede laat de kapen zien op Texel, ook zijn de vissers met hun netten ingetekend. Het schip dat tussen Texel en Zijpe invaart laat de betekenis van het Marsdiep in die tijd al zien. De verschillende zandplaten zijn op deze tekening niet te onderscheiden.
